Stopa dyskontowa to stopa procentowa określająca jakich przyszłych przepływów pieniężnych trzeba się zrzec, aby już dziś dysponować środkami. Przykładowo, remitent może dziś sprzedać weksel, z którego za rok otrzymałby 10 tys. zł, np. za 9,5 tys. zł. Stopa dyskonta wynosi 5 proc. Remitent zrezygnował bowiem z 5 proc. przyszłego przepływu pieniężnego na rzecz posiadania środków już dzisiaj. Stopa dyskontowa Wzór na stopę dyskontową wynosi (FV-PV)/FV * 100 proc., gdzie FV to przyszły przepływ pieniężny, a PV - bieżący (otrzymany w zamian).
Stopa dyskontowa jest stosowana w wielu dziedzinach bankowości i inwestycji. Podanym już przykładem są weksle. Stopa dyskontowa określa stawkę, po jakiej banki przyjmują od podmiotów gospodarczych weksle do dyskonta. Warto wspomnieć, że bank centralny stosuje także tzw. stopę redyskonta weksli, tj. stopę, po której bank centralny odkupuje od banków komercyjnych weksle już wcześniej przez nie zdyskontowane.
Stopę dyskontową wykorzystuje się także m.in. przy wycenie inwestycji.
Stopę dyskontową można skorygować o poziom inflacji. Wówczas otrzyma się tzw. rzeczywistą stopę dyskontową. Operacji można dokonać stosując wzór (r-i)/(i+1), gdzie i to poziom inflacji, a r to stopa oprocentowania kredytu Realna (rzeczywista) stopa dyskontowa informuje o tym, jakie jest realne oprocentowanie danego kredytu (po uwzględnieniu inflacji), innymi słowy - ile realnie trzeba będzie zapłacić bankowi. Przykładowo - realna stopa dyskontowa kredytu na 10 proc. (z jednorazową spłatą kapitału i odsetek po roku) przy inflacji na poziomie 2 proc. wynosi 7,84 proc.
Pojęcie stopy dyskontowej dotyczy także oprocentowania kredytów udzielanych bankom komercyjnym przez bank centralny. To jeden ze sposobów, w jaki bank centralny reguluje podaż pieniądza w gospodarce (choć nie zawsze skuteczny). Im wyższa stopa dyskontowa, tym mniej jest w gospodarce pieniędzy (spada baza monetarna). Spadek stopy dyskontowej ma oczywiście odwrotny skutek.