London Interbank Offered Rate (LIBOR) to stopa oprocentowania kredytów na rynku międzybankowym, wyliczana codziennie na podstawie danych z największych banków na rynku londyńskim. Odpowiada na pytanie na jaki procent instytucje te pożyczają sobie środki w danej walucie na określony okres.
Główne waluty, dla których kwotowana jest stawka LIBOR to euro, dolar amerykański, frank szwajcarski czy japoński jen. LIBOR przyjmuje także różne wartości dla różnych okresów - od 1 dnia (tzw. O/N, czyli overnight), przez 1W (jeden tydzień), 1M czy 6M (1 czy 6 miesięcy) aż po 1Y (czyli 1 rok). Im dłuższy okres, tym wyższa wysokość stopy LIBOR - zasadniczo bowiem na im dłuższy okres banki pożyczają innemu środki, tym wyższego wynagrodzenia za to oczekują.
Dla przykładu, LIBOR USD 3M to 3-miesięczna stopa LIBOR dla dolara amerykańskiego. Z kolei LIBOR JPY 1Y to wysokość stawki LIBOR na rok dla jena japońskiego.
Wartość stopy LIBOR dla danej waluty ma istotne znaczenie na wysokość rat kredytów hipotecznych w tej walucie. Oprocentowanie walutowego kredytu hipotecznego zasadniczo składa się z dwóch czynników - stałej w czasie marży kredytowej, oraz zmiennej stopy LIBOR dla danej waluty (CHF, jeśli kredyt jest we frankach, USD dla kredytu w dolarach amerykańskich itp.). Wysokość stawki LIBOR aktualizowana jest w oprocentowaniu kredytu hipotecznego co kilka miesięcy, zwykle co 3 (jeśli bazuje na stawce LIBOR 3M) lub 6 (gdy podstawą jest stawka LIBOR 6M). Zatem im niższa stawka LIBOR na której bazuje oprocentowanie kredytu walutowego, tym niższe oprocentowanie i raty takiego zobowiązania.
Stopy LIBOR dla danej waluty są bardzo mocno skorelowane z poziomów referencyjnych stóp procentowych w danych kraju czy strefie (np. strefie euro dla waluty euro). Wraz ze spadkiem stóp w kraju/strefie (spowodowanych m.in. próbą walczenia z kryzysem gospodarczym), w dół idzie także stopa LIBOR. I odwrotnie - gdy stopy referencyjne są podwyższane (m.in. aby gospodarka się nie „przegrzała”), w górę powinna iść także stopa LIBOR.