Główny kredytobiorca to osoba z najwyższymi dochodami spośród wszystkich kredytobiorców przystępujących do kredytu. Zwykle to osoba zaciągająca kredyt "na własną potrzebę" (np. mieszkanie czy samochód). Przeciwieństwem jest współkredytobiorca, czyli kredytobiorca którego dochody są niższe niż głównego kredytobiorcy, czy poręczyciel żyrujący kredyt głównego kredytobiorcy.
Jeśli dana osoba chce zaciągnąć np. kredyt hipoteczny na zakup mieszkania, to bank m.in. na podstawie jej dochodów bada jej zdolność kredytową. Jeśli jest ona zbyt niska, i bank nie jest skory udzielić kredytu na wystarczającą kwotę, do kredytu można dołączyć inne osoby, które swoimi dochodami podwyższą zdolność kredytową. Podpisują one solidarnie wraz z nabywcą mieszkania umowę kredytową z bankiem. Kredytobiorcę z najwyższymi dochodami, którego w największym stopniu decydują o wystarczającej zdolności kredytowej, określa się mianem głównego kredytobiorcy, zaś pozostałe osoby są współkredytobiorcami.
Należy pamiętać, że główny kredytobiorca i współkredytobiorca są w równym stopniu odpowiedzialni za spłatę kredytu. Dopóki raty są terminowo regulowane, banku nie obchodzi kto tego dokonuje. Jednak w przypadku zaniechania spłaty kredytu, wierzytelność banku może być egzekwowana zarówno od głównego kredytobiorcy, jak i współkredytobiorcy, choć w pierwszej kolejności wierzyciel powinien zwrócić się do głównego kredytobiorcy.
Dla banków udzielających kredytów hipotecznych istotny jest wiek głównego kredytobiorcy. Kredyt są udzielane wyłącznie na taki okres, aby w momencie spłaty wiek głównego kredytobiorcy nie przekroczył granicy założonej przez bank (np. 70-80 lat).
Niekiedy banki udzielając kredytu wymagają jego poręczenia przez inną osobę. Poręczyciel nie zostaje współkredytobiorcą, ale w momencie zaniechania regulowania rat przez głównego kredytobiorcę staje się on odpowiedzialny za spłatę zobowiązania, z jego majątku może zostać przeprowadzona egzekucja.