Udzielając kredytów, które spełniają kryteria ustawy o kredycie konsumenckim, banki zobowiązane są informować klientów o rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania (RRSO).
Dotyczy to wszystkich kredytów i pożyczek przeznaczonych dla klientów indywidualnych, których kwota nie przekracza 80 tys. zł lub równowartości tej kwoty w walutach obcych. Ustawa nakłada na banki obowiązek podawania całkowitego kosztu kredytu, uwzględniającego odsetki, prowizje i ubezpieczenia. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania ma za zadanie odzwierciedlać ten koszt i w ten sposób ułatwić kredytobiorcom porównywanie ofert banków. Do wyliczenia RRSO służy specjalny wzór, który szczegółowo opisany jest w ustawie o kredycie konsumenckim.
Oprocentowanie nominalne pokazuje jedynie koszt odsetkowy kredytu. Stopa rzeczywista uwzględnia również inne koszty kredytu, na przykład opłatę za rozpatrzenie wniosku, prowizję czy ubezpieczenia. Szukając oferty nie należy sugerować się więc – chętnie i często eksponowanym przez banki – oprocentowaniem nominalnym. Dlaczego? Wystarczy spojrzeć na różnicę pomiędzy obydwoma wskaźnikami.
Załóżmy, że zaciągamy kredyt w kwocie 5 tys. zł na okres 12 miesięcy, którego oprocentowanie nominalne wynosi 15 proc., a prowizja za jego udzielenie 5 proc. Spłacając kredyt w ratach równych, rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyniesie prawie 28 proc. Rozkładając kredyt na okres 24 miesięcy, oprocentowanie rzeczywiste wyniesie już tylko około 22 proc., ale i tak jest o kilka punktów procentowych wyższe od oprocentowania nominalnego.
Comperia.pl