Zapisy dotyczące przedawnienia roszczeń znajdują się w Kodeksie cywilnym i innych ustawach. Nie mogą być skracane, ani wydłużane w umowie. Terminy te są liczone od momentu wymagalności roszczenia. Gdy jednak bieg przedawnienia zostanie przerwany, oznacza to, że zaczyna on biec od nowa. W jakich sytuacjach do tego dojdzie?
Zasadny przedawnienia długów określa Kodeks cywilny. Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu, dochodzenie roszczeń względem dłużnika zostaje ograniczone.
Co znajdziemy w Kodeksie cywilnym?
Według prawa cywilnego przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, ale są również pewne wyjątki, jak wierzytelności wynikające ze stosunku pracy.
Przedawnienia wobec roszczeń standardowo wynoszą 10 lat, ale istnieją pewne wyjątki od tej reguły, np. roszczenia w stosunku do świadczeń czasowych (alimentów). Wobec nich termin przedawnienia został skrócony do 3 lat. Możemy jeszcze wyróżnić przedawnienia np. z tytułu sprzedaży przez firmę (2 lata) lub z tytułu przewozu (12 miesięcy).
Teoretycznie termin biegu przedawnienia liczony jest od momentu, kiedy roszczenie stało się wymagalne. Samo ustalenie terminu, od którego zaczyna się bieg przedawnienia, nie jest jednak proste do ustalenia, ponieważ w tym czasie może dojść do zawieszenia lub przerwania biegu przedawnienia.
Przerwanie biegu przedawnienia
Pewne sytuacje powodują, że bieg przedawnienia zostaje przerwany:
- gdy sprawę rozpoznaje sąd, również polubowny, może to być również inny organ, który posiada uprawnienia, by zajmować się takimi sprawami,
- gdy dłużnik zmienia zdanie i decyduje się uznać roszczenie,
- gdy dochodzi do rozpoczęcia mediacji, która ma za zadanie rozwiązać obecną sytuację dotyczącą roszczenia.
Złą informacją dla dłużnika jest to, że każde przerwanie biegu przedawnienia oznacza, że proces ten zacznie się od nowa. Dodatkowo, gdy sprawę rozpatruje sąd lub zajmuje się nią już komornik, przedawnienie zacznie biec znowu dopiero po zakończeniu wszelkich czynności.
Przerwanie biegu przedawnienia może dokonać sam dłużnik poprzez uznanie swojego długu. Może to przyjąć formę uznania właściwego (ugoda) lub niewłaściwego (rozłożenie długu na raty).