Rekomendacja T to dokument wystosowany przez Komisję Nadzoru Finansowego do wszystkich banków objętych przepisami prawa polskiego, dotyczący dobrych praktyk w zakresie zarządzania ryzykiem detalicznych ekspozycji kredytowych. Do określenia „rekomendacja” należy jednak podchodzić z rezerwą, gdyż banki zwykle posłusznie dostosowują się do reguł rekomendacji Komisji Nadzoru Finansowego.
Celem rekomendacji T jest wdrożenie praktyk minimalizujących ryzyko związane z detalicznymi ekspozycjami kredytowymi w bankach. Definiuje wymogi stabilności i ostrożności banków, oraz reguły zarządzania ryzykiem.
Wiele zapisów rekomendacji T odnosi się stricte do procesów zarządzania ryzykiem przez banki, nie mających wielkiego przełożenia na warunki kredytów. Dla kredytobiorców najistotniejszymi kwestiami określonymi w rekomendacja T są brak odgórnie ustalonego maksymalnego wskaźnika DtI, czyli stosunku łącznych obciążeń kredytowych kredytobiorcy do jego dochodów netto. Jeszcze do ok. połowy 2013 r. musiał on wynosić najwyżej 50 proc. dla klientów zarabiających poniżej średniej krajowej i 65 proc. dla pozostałych. Obecnie każdy bank samodzielnie ustala akceptowalny poziom wskaźnika DtI.
Rekomendacja T definiuje także sytuacje, w których bank może zastosować uproszczone metody oceny zdolności kredytowej. Może tak się stać, gdy kwota ratalnego kredytu lub pożyczki nie przekracza wartości czterokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. W przypadku nieratalnych kredytów i pożyczek bierze się pod uwagę długość współpracy klienta z bankiem. Jeśli trwa ona przynajmniej 6 miesięcy, uproszczone metody oceny wiarygodności kredytowej można wdrożyć, gdy kwota kredytu lub pożyczki nie przekracza sześciokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Gdy współpraca trwa minimum 12 miesięcy - kwota kredytu na uproszczonych zasadach może wynosić maksymalnie dwunastokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Dla pozostałych klientów - kwota kredytu na uproszczonych zasadach nie może przekraczać przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw.